Javier de Farnesio

Imię i nazwisko: Javier de Farnesio
Pseudonim: -
Ranga: artysta
Rasa: Przeklęty, Demon
Opis postaci:
Raczej wysoki, szczupły, złotowłosy dwudziestolatek. Oto ja. Ten człowiek o dwóch obliczach.
Poruszam się powoli, bo życie dopiero się rozgrzewa, a więc i ja nie mam się co spieszyć. Stoicki spokój jest wręcz irytujący (a przynajmniej był dla niektórych osobników), ale co Cię nie zabije, to i wzmocni. Skłamałbym, mówiąc, że zimny ze mnie drań, bo ja, ten artysta, którego leśny dom wręcz kipi ekscentryzmem, to wrażliwa dusza choć demoniczna, bezapelacyjnie. Z reguły mało mówię. Z reguły nie eksploduję. Z reguły też nie istnieję. Zastygam jak elfia strzała, grzęznę w powietrzu i po prostu mnie nie ma.
Tajemnica za tajemnicą. Tak. Nie mam poczucia humoru, jestem sztywniakiem, w dodatku irytującym, bo przecież nie wiadomo, kto to w ogóle jest i skąd się wziął...
Artysta w każdym celu, niecierpliwy artysta. Choć łapie zazwyczaj pióra, nie gardzi pędzlem, a nawet dłutem. Jednak niezaprzeczalnie - największą artystką jest Matka Natura. W swej pierwotnej postaci jestem wiatrem - nieuchwytnym, niezależnym i wolnym.
Biografia:
Lata minęły nim całe Cesarstwo Romalii zdołałem poznać jak własną kieszeń. Poczułem wtedy, że wiatr sam poniesie mnie dalej, aż za pustynię, do Enterneth. Nie przeczę, dnie i noce spędzone na piaszczystych lądach zmieniły moje życie. Właściwie - opuszczając rodzinny kraj byłem innym człowiekiem. Zostawiłem za sobą przeszłość i dla nikogo nie liczy się już, że Javier de Farnesio jest potomkiem jednej z władczyń Cesarstwa. Ja również powoli o tym zapominam.
Urodziłem się letniej nocy, kiedy księżyc cieszył oczy wszystkich istot swą wyrazistą pełnią. Moja matka urodziła mnie nad brzegiem jeziora, gdzie mieszkaliśmy. Była syreną. Śpiewała wówczas pieśń, którą moja kultura uważa za przeklętą, pełną bólu i zła. Jestem demonem - tak, jak i ojciec, który zresztą najbardziej obawiał się takiego potomka. Moja matka mogła nie przeżyć porodu. Wychowałem się w domu, w którym małżeństwo moich rodziców nigdy nie zostało zaakceptowane. Babka mojej matki nigdy nie lubiła ojca, a gdy ja dorastałem, nie szczędziła słów ani o nim, ani o mnie. Oboje byliśmy tacy sami, tak twierdziła. Będąc tak małym i nieświadomym, wydawać by się mogło, że nie rozumiałem ani słowa z tego, co mówiła. Jednak nadszedł czas, kiedy doszedłem do tego, co słuszne. Musiałem odejść. Wystarczył mi fakt, jak bardzo moje narodziny popsuły relacje pomiędzy rodzicami a dziadkami.
Teraz jestem tu - w Enterneth, gdzie nikt nie doszukuje się przeszłości. Jestem, żyję - pośród drzew, w małej chatce, którą sam zbudowałem.

Javier nie lubi galaretek.

Akceptuje ja, Dagor Ciężkałapa.